Een minimaal schokje was het. Ik voelde amper dat de wagen achter mij tegen mijn bumper aantikte. We trokken op toen het stoplicht op groen sprong maar ik moest plotseling weer op de rem omdat de auto voor mij dat ook deed. En degene die achter mij reed, zag het te laat. Haar auto was behoorlijk beschadigd en kon niet meer verder rijden. Ik had helemaal niets. Nog niet eens een krasje. En het was zo’n licht tikje geweest dat er ook geen sprake was van lichamelijk letsel. Behalve dan dat ik het gevoel had dat mijn hoofd gescheiden was van mijn romp. En geen idee waar die dan wel zat. Dit moet de bekende whiplash zijn, schoot door mijn hoofd. Maar meestal wordt dat pas een dag of later opgemerkt. Ik kon me daar van alles bij voorstellen. Als de botsing heftiger zou zijn geweest, zou ik de eerste dag nog stijf van de adrenaline hebben gestaan en daardoor zo wie zo geen of minder pijn hebben gevoeld. Het is pas dáárna dat er spier verkrampingen zouden optreden. In mijn geval stelde de aanrijding echt helemaal niks voor, een klein duwtje bij nog zeer lage snelheid, meer was het niet. Maar ik realiseerde me direct dat de Tonische Labyrint Reflex in de hersenstam was getriggered en mijn hoofdrechtingsreflexen er uit lagen waardoor ik gedesoriënteerd was gewraakt en niet meer kon waarnemen waar mijn hoofd zich bevond ten opzichte van mijn romp. Snel activeerde ik de juiste correctie op mijn nek en halsspieren zodat ik niet duizelig zou worden bij het uitstappen, en handelde samen met de bestuurster van de andere auto het papierwerk rondom de aanrijding af.
De daar opvolgende dagen hield ik mijn nek en hoofd goed in de gaten maar gelukkig heb ik geen blijvende whiplash symptomen ontwikkeld. Hoe anders was dat jaren geleden bij een jonge vrouw die in mijn toenmalige praktijk kwam. Ze was pas afgestudeerd in de dierengeneeskunde. Vlak na haar afstuderen had ze een auto ongeluk gehad en sindsdien liep ze met een whiplash rond waardoor het niet mogelijk was te werken. Duizelig, hoofdpijn, continue nekkrampen, vermoeidheid, enfin de hele riedel. Ook bij haar heb ik de Tonische Labyrint Reflex weer onder controle gebracht, de hoofdrechtingsreflexen weer opnieuw “geïnstalleerd” en een stress release gedaan op alle compensatie patronen die ze inmiddels had ontwikkeld de maanden na het ongeluk om “haar hoofd toch op haar romp te houden.” Al snel viel er veel spanning weg maar toch was het niet blijvend. Ze hoefde maar met haar ogen te draaien en alles lag weer op zijn gat. Alles hebben we toen nagelopen tot en met een reconstructie van het ongeluk waarin ze in het achteruitkijkspiegeltje toekeek hoe een auto van achteren op haar inreed terwijl ze geen kant op kon. We corrigeerden op haar ademhaling, of eigenlijk het inhouden ervan, de stand van haar ogen, de stand van haar hoofd, de positie van haar lichaam, maar steeds viel de correctie weer weg. Dit schoot niet op en ik pijnigde mijn hersens welke andere connotaties er in het geheugen zouden kunnen zitten waardoor haar lichaam steeds opnieuw denkt dat er een klap aan komt en de TLR weer opnieuw getriggered zou worden met alle aanspanningen van de nek en halsspieren tot gevolg. We reconstrueerden en corrigeerden op het tijdstip van de dag, allerlei emoties en gedachten die in een flits door haar heen waren geschoten, maar iedere keer vlogen alle systemen er weer uit zodra ze met haar ogen had gedraaid. Toen kreeg ik een ingeving. “Welke kleur had die auto eigenlijk”, vroeg ik haar?. Wit, wat het antwoord. Ik keek haar aan en we schoten allebei tegelijk in de lach. Ze was helemaal in het wit gekleed en de kleur van haar kleren riep in haar brein iedere keer de herinnering aan de impact van de klap op waardoor ze haar adem inhield en zich schrap zette om de virtuele klap op te vangen. Geen wonder dat het kind doodop was. Na de stress release op de kleur wit, bleef de correctie van de TLR en de hoofdrechtingsreflexen stabiel, ook als ze naar witte voorwerpen keek of dacht aan een witte auto die op haar af kwam.
Een paar maanden later kreeg ik een mailtje van haar uit Thailand. Ze schreef me hoe gelukkig ze zich voelde. Ze werkte in een project voor de opvang en sterilisatie van straathonden en kon haar beroep als dierenarts gewoon uitoefenen. Ze had nooit meer last van de klachten die zich hadden ontwikkeld sinds haar ongeluk en ze schreef me hoe blij ze was dat ze zich door een wederzijdse vriend had laten overhalen om naar mij toe te gaan. Door haar medische achtergrond was ze in eerste instantie een beetje sceptisch geweest. Maar ze was zó radeloos omdat ze al van alles had geprobeerd wat niet hielp, dat ik de laatste strohalm was die ze wilde uitproberen. Ze schreef me dat ze niet alleen haar hoofd terug had, maar ook haar leven!