Wat is bewustzijn? Of moet ik zeggen “Bewust Zijn”?
Laatst woonde ik een interessante lezing bij over megalithische bouwwerken. Bouwwerken van immens grote stenen, zoals hunebedden, piramides, cirkels van menhirs, sommige tempels, etc. Vaak, eigenlijk altijd, staan deze bouwwerken op krachtplekken. Dat zijn plekken met een meetbare, en voor sommigen voelbare, hogere frequentie of trilling dan op andere plekken. Deze krachtplekken zijn vervolgens weer kruispunten van 2 of meer leylijnen. Tijdens die lezing werd ook de theorie geponeerd dat dergelijke plekken waar veelal ook heidense rituelen werden gehouden, eigenlijk plekken zijn van informatie overdracht. Ik kon dat niet zo waarnemen maar ik vond het een interessante theorie, wetende dat er mensen zijn met een hoogsensitiviteit die kunnen voelen wat er op bepaalde historische plekken heeft plaats gevonden. Het riep bij mij de vraag op wat dan precies bewustzijn is als je ervan uit gaat dat alles trilling is. En trilling is weer informatie. Die opgeslagen kan worden in materie zoals je brein, je lichaam, water, maar kennelijk ook stenen.
Mijn eigen afstemming betreft toch vooral mensen en de chemie die ik met ze heb, waarbij ik me regelmatig afvraag wat mijn passagiertjes begrijpen van hun omgeving en wat ik tegen ze zeg. Een paar voorbeelden.
De laatste tijd rijd ik veel kinderen met zware mentale en lichamelijke beperkingen. Ze kunnen niet praten en hebben vaak dwangmatige bewegingen. Zo is er 1 jongen die zichzelf voortdurend op zijn eigen hoofd en oren slaat. Ik kreeg het advies om in de bus muziek aan te zetten. Nou vielen me laatst een paar dingen op. Vanaf het begin van het nieuwe schooljaar was de terugreis van deze jongen verkeerd ingepland en ik besprak dat in zijn aanwezigheid met de begeleiders van de zorginstelling waar ik hem ‘s ochtends altijd ophaal. Ze beloofden er actief werk van te maken want zij merkten inderdaad dat betreffende jongen ‘s middags behoorlijk onrustig thuis kwam. Dat zou wel eens te maken kunnen hebben dat het iedere keer weer even uitzoeken is met welk taxi bedrijf hij mee moet, hoe laat, en waar naar toe, BSO dan wel de instelling waar hij woont.
En verhip, na dit gesprekje heeft die jongen zichzelf niet 1x geslagen, terwijl ik toch vergeten was de radio aan te zetten. Inmiddels verlopen de ritten zoals het hoort maar was hij op een ochtend zichzelf al aan het meppen nog vóórdat ik hem met zijn rolstoel had ingeladen. Terwijl ik over de grond kroop om de spanbanden vast te maken, werd ik gewoon naar van het geluid. Zijn juffen op school zie ik altijd heel liefdevol zijn knuisten vast pakken en proberen hem te kalmeren. Wederom met muziek. Dat helpt altijd. Maar ik kon dat niet. Ik was druk doende, even geen getetter aan mijn hoofd van welke zender dan ook, de andere kinderen die ook onrustig worden van deze jongen, maar ik pakte wel zijn knuistjes vast. Ik keek hem aan en zei dat ik het echt heel vervelend vond als hij zichzelf dat zo aandeed. M.a.w. ik ging van mezelf uit i.p.v. die lieve juffen die van hém uit gaan als ze hem proberen te troosten of kalmeren.
Daarna viel me tijdens het rijden op dat hij er heel rustig bij zat. En er was niet eens muziek maar het nieuws en reclame. Ik vroeg me af of hij nou begrepen had wat ik tegen hem had gezegd. Die indruk had ik niet. Wat ik wel kon voelen was dat hij op de een of andere manier dichter bij zichzelf stond en daardoor beter andere prikkels kon verwerken. Het kwam mij voor dat hij misschien niet had begrepen wat ik tegen hem had gezegd, maar wij waren wel afgestemd op elkaar, in dezelfde trilling zogezegd, en ik was nogal egocentrisch geweest in mijn opmerking. Maar daarmee had ik hem, vanwege onze verbinding op dat moment, ook in zijn eigen centrum gebracht. Normaal heeft hij verzorgers en juffen om zich heen die altijd maar met anderen bezig zijn. Op anderen gericht zijn, en misschien zichzelf dan af en toe ook kwijt raken. Symbiotisch als die jongen kennelijk is, raakt hij dan óók op anderen afgestemd en daarmee óók een beetje zichzelf kwijt. Heb je weer zo’n egocentrisch type nodig om weer terug bij jezelf te komen. Wat een klucht eigenlijk. Hmmmm, hoe dan ook, het lijkt alsof ik een modus vivendi heb gevonden met deze passagier en ik heb daar niet speciaal muziek bij nodig en dat vind ik fascineeeeerend. Maar wat dan “terug in je eigen centrum” betekent ? Ik heb zelf geen idee als ik met dit soort kinderen omga, van wie je toch echt wel kan zeggen dat die in een hele andere bewustzijnstoestand zitten dan de meesten van ons. Als je dat al bewustzijn kan noemen.
Een andere passagier fascineert me ook mateloos omdat ik tijdens onze wekelijkse rit hele gesprekken met haar voer terwijl haar ouders notabene, zeggen dat dat helemaal niet kan omdat ze niet begrijpt wat ik zeg. Ze zijn overigens wel heel lief voor haar en spreken haar ook direct aan als ze weer thuis komt enzo, ipv dat ze hun dochter van me overnemen alsof ze een zak aardappelen naar binnen moeten sjouwen. Ja dit klinkt heel denigrerend maar gebeurt óók. Maar zeker niet bij deze ouders. Die letten heel goed op de mimiek van hun dochter. Maar dat doe ik dus ook, via mijn achteruitkijkspiegel. En ik kon niet vatten waarom haar ouders dan tegen mij zeiden dat hun dochter niet zou begrijpen wat ik allemaal tegen haar zei. Ik was zo perplexed dat ik me naar de dochter omkeerde met duidelijke verwarring op mijn gezicht. Ze pakte mijn hand en drukte die tegen haar wang. Zo van, “komt goed joh, wij begrijpen elkaar ècht wel”. Het duurde even voordat ze me los wilde laten. Dat gebeurde pas toen ik zei dat ik een andere oplossing zou zoeken voor het geluidsprobleem wat zij heeft in mijn rammelende bus. Mijn eerste suggestie was geweest om een koptelefoon te dragen. Toen ik dat had voorgesteld had ze geknikt. Maar daar wilden de ouders niet aan omdat hun dochter dat niet zou begrijpen. Die zou dan denken dat ze op de iPad mocht.
Ik dacht niet meer aan dit voorval. Totdat ik haar een paar weken later weer moest ophalen vanuit school. Ze zat bij de deur te wachten en toen ze me zag, reikte ze met gestrekte armen naar me uit en begon helemaal te glunderen. Als ze had gekund was ze ter plekke uit haar rolstoel opgestaan, zo krachtig als ik haar energie naar me toe voelde stromen. Ik keek in haar stralende ogen die een heldere blik hebben. En weer vroeg ik me af: wat is bewustzijn?
Ik probeer in ieder geval met mijn passagiers bewust te ZIJN. Het euvel met geluid heb ik redelijk kunnen verhelpen en haar glimlach en ontspannen snoetje in mijn achteruitkijkspiegel zijn mijn beloning. Ik kom na haar rit altijd opgeladen thuis.