Ik heb het altijd al geweten. Diep in mij schuilt een schoolfrik. 🙂 Niks leukers dan een rit waarbij ik het gevoel heb verschil te hebben kunnen maken bij de kinderen. Het begon al bij het 1ste adres waar de standaardvraag is: “Mag ik voorin zitten?”. Het was nog maar een klein mannetje dus nee, dat mocht niet. Daar was hij het niet helemaal mee eens want er waren chauffeurs bij wie hij dat wel mocht. Jarenlang reed ik in een verlengde rolstoelbus met een instap voorin zodat ik nooit iemand naast me had. Alle discussies rondom voorin zitten, werden hiermee automatisch omzeild en dat beviel erg goed. Nu heb ik een kortere rolstoelbus en is de instap in het midden aan de zijkant en rechts van mij 1 passagiersstoel. Ik houd die stoel nog steeds graag leeg en vind de vraag om voorin te zitten daarom soms ingewikkeld. Altijd gedoe, altijd onrust en onenigheid daarover, soms zelfs ruzie, want je weet niet hoe dat bij hun vaste chauffeur is af gesproken.
Uiteindelijk ging hij mee in mijn antwoord, mede omdat moeder de hele discussie afkapte met de woorden: “Als dit het antwoord is van de chauffeur, moet je daar naar luisteren”. Al snel kwam hij onderweg met de vraag wie dan wel voorin mocht zitten. Het eerlijke antwoord zei ik tegen hem, is dat ik eigenlijk niemand naast me wil hebben want dat vind ik vaak veel te druk. Daar kon hij wel inkomen. Maar nu zou de volgende passagier een probleem situatie kunnen opleveren want hij had altijd ruzie met die jongen. En eigenlijk had iedereen altijd ruzie met die jongen. Dus die persoon achterin zetten was eigenlijk geen optie. Aan de andere kant was die jongen nog kleiner dan hij. Hoe zat dat dan met mijn aangevoerde argument van met de voeten de vloer kunnen raken. Ja, dat is terecht wel een dingetje. Dus ik legde hem het concept voor van afweging en tussen 2 kwaden het minst kwade kiezen. Ik vroeg hem wat hij zelf liever wilde: zelf voorin zitten maar dan nog steeds gedoe achterin de bus, of die andere kleinere jongen voorin laten zitten, maar dan zou het een stuk rustiger zijn. Hij koos voor het laatste. Wellicht was dat ook een cultureel dingetje. Die jongen was de enige met een Arabische achternaam maar toen ik hem later hoorde praten in onvervalst het lokale dialect 🙂 , minstens 3de generatie. Pfff, dat dat er bij horen nog steeds zo moeilijk kan zijn na zoveel generaties. 🙁
Maar eerst zouden we nog iemand anders ophalen met wie de 1ste passagier wel door 1 deur kon. Dat bleek pas echt een onruststoker te zijn. Die legde mij de situatie voor dat hij onheus door de juf bejegend was omdat ze hem bij de arm had gepakt toen zij hem tot kalmte had gemaand. Woest was hij daar over en had zijn ouders er werk van laten maken want aanraken en vastpakken hoorde niet. Hij vroeg mij of ik dat terecht vond. Jeetje mina, is dat er zo één. Ik probeerde genuanceerd te zijn en vroeg hem waaróm de juf dat had gedaan. Hij zei dat hij iets had gezegd waarop de juf disproportioneel had gehandeld. Mijn woorden. Ik zei hem dat ik me niet kon voorstellen dat juffen zo maar kinderen op een vervelende manier aanraken maar dat ik me wel het volgende scenario kon voorstellen: dat het 1 grote rumoerige bende was in de klas. Dat de juf al een paar keer iedereen tot de orde had geroepen, niet alleen hem. En dat het uiteindelijk de druppel was die de emmer deed overlopen en dat hij de druppel was geweest. Dit scenario werd grif beaamd. Ja, zo was het precies gegaan. “In dat geval kan ik me voorstellen dat de juf deed wat ze deed en dat je er eigenlijk niet zoveel achter moest zoeken”, was toen mijn mening. Dat ik in de bus ook tureluurs kan worden als alle drukte zich opstapelt en dat je op het laatst echt niet meer weet wie wat deed, dat je alleen maar wil dat het ophoudt. Tja, eigenlijk konden ze dat allemaal beamen. Dat het stopte was soms belangrijker dan uitzoeken wie begonnen was, ook al wrikte dat met het gevoel van rechtvaardigheid als daardoor de verkeerde op zijn kop kreeg. Ook al weer zo’n afwegingsdingetje. Vervolgens kreeg ik informatie over de nog resterende op te halen passagiers. Er zat er eentje tussen die áltijd iedere rit ging flippen. Hun woorden.
Ok, bedankt voor de tip. Inmiddels aangekomen bij het jongetje met de Arabische achternaam, liet ik die meteen voorin zitten. Hij was blij verrast en vervolgens zeer behulpzaam in het wijzen van de weg. Daarna kwamen we bij de flipper, die met koptelefoon op uit zichzelf al 2 stoelen verder op ging zitten. Kijk eens jongens, wees ik de al aanwezigen: hij gaat helemaal niet zo maar flippen want dit is nou ruzie mijdend gedrag. Ook hij wil eigenlijk helemaal geen ruzie, net als jullie. Maar hij is wel snel overprikkeld dus hij zoekt een rustig plekje uit.
Langzaam aan raakt de bus natuurlijk toch vol maar er was op geen enkele wijze sprake van irritatie en rottigheid tussen de jongens. Eigenlijk waren het dus gewoon allemaal lieverds. Ze waren nog in de leeftijd dat ze dat niet erg vonden om te horen. 🙂 <3