Een paar weken geleden was ik lichtelijk in paniek toen n belangrijke verbindingsweg door de plaats waar ik veel rijd, was afgesloten. Ofschoon ik er dit schooljaar al veel kom, vind ik heg noch steg zonder routeplanner. Helaas bood google bij deze wegafzetting geen alternatieve routes en ik wist echt niet hoe ik van de ene wijk in de andere wijk moest komen met tussendoor weggetjes. Ook de geplaatste borden werd ik niet veel wijzer van. Ik raakte al snel helemaal de weg kwijt en ik voelde de paniek nu helemaal op komen want ik zou op deze manier minstens 3 kwartier te laat bij school aankomen. Ik wilde niet bij de statistieken horen van busjes die te laat komen. Eigenlijk onnodig om me daar zo druk over te maken want met 15 jaar ervaring zou ik toch beter het motto van mijn werkgever moeten kunnen uitdragen: better safe then late. Anyhow, ik belde de planning of ze mij uit mijn dwaling konden loodsen want van google werd ik ook nog steeds niet wijzer. Met de planner lukte dat echter ook niet zomaar 1,2,3. Gelukkig herkende ik opeens weer n straatje van n adres waar ik volgens mijn planning pas n half uur later hoefde te zijn.
Op hoop van zegen er maar naar toe. Het betrof n gezinsvervangend tehuis waar kinderen met lege oogjes zitten zoals @myrthevangrieken het uitdrukt. Ze staan te boek met gedragsproblemen of hechtingsstoornissen dus ik zette me al schrap tegen de eventuele drama die er zou kunnen ontstaan vanwege mijn vroege verschijning. Maar nee, er kwam een allerliefst meisje zonder ontbijt en zonder morren de bus in stappen die mij nog in gesprek hoorde met de planning en die zei: “ik wijs je de weg wel bus chauffeur”.
En dat deed ze. Nauwgezet, tot en met het aanwijzen van de juiste voorsorteerstroken. Een bijrijder in de Parijs-Dakar rally zou er niks bij zijn geweest. En nu ik niet meer de hele tijd op mijn telefoon keek voor de route, kon ik beter om me heen kijken naar markante herkenningspunten in de omgeving, zoals kerken, supermarkten en rotondes. Sinds die rampzalige ochtend ken ik de bewuste plaats een stuk beter en kan ik af en toe zelfs zonder navigatie rijden.
Maar dan nu terug naar het meisje met de lege oogjes. Ik merkte hier niks meer van en vroeg me af of dit nou n voorbeeld was van een kind in n parenting rol die de volwassene aan het leiden en geruststellen is. Ik prees haar om haar kundigheid en legde haar het verschil uit tussen haar uitleg die ik dus nu voor altijd kan onthouden, zoals bij de kerk links af, en het effect wat google op me heeft, nl “zombierijden”. Over lege oogjes gesproken.
We kwamen gewoon op tijd op school aan, hadden zelfs op vertraging ingelopen. De hele rit niks gemerkt van haar doorgaans wat aparte gedrag. Van niemand trouwens. Wat zijn het eigenlijk “normale” kinderen, dacht ik wrang en enigszins beschaamd dat ik überhaupt zo’n gedachte had. Ook blije kinderen, trots op wat ze hadden laten zien en ik wenste ze nog succes op hun sporttoernooi van die dag met de woorden: geef ze van Jetje. Het meisje met de nu heldere oogjes lachte en zei dat ze haar best zou doen. s’ Middags bleek dat deze groep het toernooi gewonnen had. .
Nou wens ik geen enkel kind lege oogjes toe maar wat was ik blij met haar parenting skills !