Enige tijd terug ontving ik een uitnodiging van Patrick Kicken voor een interview in zijn podcast Leven Zonder Stress om te vertellen over mijn activiteiten van Roosreading. Ik voelde bij Patrick een oprechte en warme intentie om mensen met activiteiten die zijn interesse wekken vooruit te willen helpen via zijn netwerk. Ik ben niet op zijn uitnodiging in gegaan maar hij heeft me zeker vooruit geholpen. Alleen niet op de manier die hij voor ogen had. En ook ik had van te voren niet the journey kunnen bedenken waar ik doorheen ging n.a.v. deze vraag.
In eerste instantie voelde ik me zeer gevlijd. Twee jaar geleden zou ik een gat in de lucht zijn gesprongen. Maar nu voelde het alsof ik Roosreading in 1 klap helemaal achter me zou laten als ik er op in zou gaan. Mijn werk bij Noot als bus chauffeur speciaal personenvervoer drong zich veel meer aan me op om onder de aandacht te brengen en dat is wat ik hem uiteindelijk ook beantwoord heb. Hij heeft daar verder niet meer op gereageerd. Aan 1 kant vond ik het jammer dat dit kennelijk niet in zijn line of interest stond maar ik begreep het wel. BN’ers hebben vaker te maken met hen totaal onbekende personen die hun persoonlijke verhalen met hen willen delen terwijl zij er niet op zitten te wachten. Maar ik kon er op mijn beurt ook niks aan doen dat PK voor mij aanvoelde als een vertrouwde bekende. Ik had al zoveel podcasts van hem en met hem beluisterd waarin hij zelf ook vaak heel openhartig spreekt over zijn eigen zielenroerselen. Af en toe raak ik getriggered omdat er soms thema’s worden aangestipt die wat mij betreft wat meer kunnen worden uitgediept. Heel graag zou ik daarover óók in gesprek hebben willen gaan met hem. Alleen niet met 10.000 luisteraars erbij. Ontdekte ik tot mijn eigen verrassing. Dat riep alleen maar een groot gevoel van onveiligheid bij me op en bleek de spin off te zijn voor een proces waar ik echt door verrast werd. Schrijven is daarbij vaak een manier voor me om dingen helder te krijgen en te verwerken, en vooral ook volledig te laten bezinken in mijn systeem. Ik schrijf vrijwel nooit direct over mezelf. Mijn blogs gaan vnl over bevindingen die ik opdoe met mijn passagiers en tijdens mijn readings. Ik voel tijdens een ontmoeting of gesprek nl een fysieke verbinding, wat besproken wordt, of juist onbesproken blijft. En dat moet allemaal door mijn lichaam heen voordat ik dat weer verder kan laten stromen. Op het moment dat dat ergens in mij vast loopt, moet ik zelf aan de bak om te ontdekken wat die stagnatie veroorzaakt. Graag neem ik de lezer mee in dit proces en de laagjes die zich lieten bloot leggen.
Ik heb geen commerciële bedoelingen met Roosreading en ben deze readings gratis gaan geven omdat ik merkte dat de energie dan veel beter stroomt. Voor meer bekendheid hoefde ik geen podcast interview te doen. Meer aanvragen voor een reading dan ik nu al heb, zou ik energetisch niet kunnen bijbenen. Maar wat wilde ik dan wel ? Nog los van Roosreading, podcast interviews en mijn gewone werk? Ik voelde n.a.v. van zijn vraag om in de podcast te komen wel energie stromen en zoals ik dat dan ook bij Roosreadings doe, volg ik de energie die als sinusgolfjes en waterstroompjes voorbij komen en die bepaalde gedachtes, emoties en fysieke gewaarwordingen oproepen. Uiteindelijk vormen die samen een verhaal. Dat verhaal leidt weer tot bewustwordingsprocessen, evt gevolgd door healing, transformatie en groei. Ik ging het golfje “onveiligheid” volgen.
In eerste instantie merkte ik dat dat resoneerde met PK’s opmerkingen daarover mbt hemzelf in zijn eigen podcast. Graag had ik met hem gedeeld welke indrukken ik daar t.a.v. hem opdeed. Maar ik merkte ook een weerstand. Alsof hij daar niet op zat te wachten. Totaal begrijpelijk. Deze man heeft al zoveel gelezen, bestudeerd en gedaan, wellicht zou ik daar niks aan toevoegen. En bovendien is dat ook niet het doel van zijn podcast. Hij wilde mij helpen. De energiestroom was stil gevallen. Twee mensen die elkaar zouden willen helpen maar waarvan de energie tegen elkaar in zit te meuken. Dat schoot niet op .
Het volgende laagje waar ik zelf in terecht kwam, was dat ik mezelf afvroeg waarom ik zo makkelijk “aan ga”, als iemand een probleem uit of als ik ervaar dat iemand slachtoffer is van een bepaalde situatie, ervaring, maar bv ook bij saboterende overtuigingen. Door die neiging ben ik erg ontvankelijk voor manipulatie en misbruik. Niet dat me dat vaak overkomt maar wel door 1 specifiek persoon die heel dicht bij mij staat. Mijn moeder. Dit misbruik is niks nieuws voor me. Ik kan me er alleen niet aan onttrekken ondanks al mijn eigen therapieën, lichaamswerk, soulsearching en psychologische introspectie. Maar nu gebeurde er iets wonderlijks in mijn lichaam. Opeens voelde ik hoe bij mijzelf een gevoel van onveiligheid werd getriggered. Mijn reactie er op was me volledig naar binnen keren. En wel zo sterk dat ik er echt even van van de kaart was. Of eigenlijk van de radar. Ik was niet meer beschikbaar. Voor niemand niet. Niet voor mijn werkgever die vroeg of ik n dagje extra wilde werken en ook niet voor mijn moeder die me zelfs niet eens meer belde. Ze kon me niet meer “vinden” en ging mijn zus bellen. Deze toestand duurde een aantal dagen. Lang genoeg om in mijn brein het normaal te gaan vinden om te weten hoe het voelt als mijn antennes uit staan. Ik wist nl niet hoe dat moest. Ik weet wel hoe het voelt als mijn antennes uit staan maar dat is niet onderhevig aan mijn wil. Nu leek ik die knop gevonden te hebben. Daar was ik zo opgetogen over dat ik ook dát met PK wilde delen. Hij had voor mij immers dat proces geïnitieerd en daar wilde ik hem voor bedanken. Veel verder dan een kort ingesproken berichtje kwam ik niet. Ik was op dat moment nog niet in staat om me meer open op te stellen naar de buitenwereld, zelfs als ik het had gewild. Ik heb die paar dagen enorm genoten van de relatieve rust die er in die periode volgde. Ik kwam er achter dat er binnen in mijzelf niet zoveel onveiligheid was. Ook kwam ik er achter dat veel van de onrust die ik in zijn algemeenheid kan voelen, sterk te maken heeft met de krachtige symbiotische verbinding die ik al heel mijn leven met mijn moeder heb. Niet dat ik me niet bewust was van die symbiose, maar ik heb me onvoldoende gerealiseerd dat je in zo’n symbiose veel overtuigingen en emoties er gratis bijkrijgt. In dit verband bleek schuldgevoel te spelen. Als ik niet mee ga in de drama van mijn moeder, voel ik me altijd een beetje schuldig. Ik zou zo graag al haar ongemakken wegnemen. Eenmaal naar binnen gekeerd voelde ik me totaal niet schuldig. Eenmaal dicht bij mezelf, was ik dat nu floep, in 1x kwijt. Ik weet dat ik mijn stinkende best doe en meer dan dat kun je niet doen. Niks mis met grenzen stellen. Wow, wat een kado. Ik realiseerde me bovendien ook dat ook mijn moeder op haar manier haar best doet en dat ze zich ws net zo schuldig voelt als ze merkt dat het niet lekker loopt tussen ons. Ze kan dat alleen niet uiten. Ik kon / kan daar nu met compassie naar kijken.
Maar nu was er nog wel een energetisch koppeling met PK. Ik had gehoopt me daar van te kunnen ontdoen in een gesprek met hem want zo werkt Roosreading. Ik had de gewaarwording dat ik eigenlijk mijn eigen Roosreading had gekregen doordat ik zo naar binnen gekeerd was geraakt en hij mijn spiegelaar was, zoals ik altijd mijn cliënten spiegel. Die verbinding was niet verdwenen nadat ik die uitnodiging had afgewezen. Ook niet na toelichting en ook niet na mijn bedankje dat ik in a twisted way al door hem was geholpen alleen niet via een interview. M.a.w. ik moest er nog wat mee. Dit mechanisme heb ik ook zo met cliënten, passagiers, vrienden en familie. Meestal kan ik pas ergens echt goed van los komen als er een gesprek met betreffende personen gevoerd kan worden en/ of ik hun horoscopen kan zien, om die warboel aan draden en kluwens van energetische verbindingen uit elkaar te halen. In die ontwarring van wat nou van mezelf is en wat van de ander ontstaat de bewustwording en persoonlijke groei. Maar helaas was dat communicatie luikje met PK nu dicht. Daar heb ik wel even mee geworsteld. Ik kon op psychologisch vlak niet ontdekken waar mijn eigen gevoel van onveiligheid nou precies vandaan kwam. Dat stukje dat getriggered was geraakt tijdens die ene podcast van PK die ik beluisterde met een andere gast. En zoals dat dan gaat bij mij, heb ik het dan even niet naar mijn zin. Ik loop te draaien en te zoeken, ik voel overal stagnatie en ik weet niet hoe ik de beweging er in kan krijgen. Uiteindelijk leidt dat tot fysieke klachten. Ik kreeg zware en pijnlijke benen die er niet uit te lopen waren. Het leken wel trombose benen en ik ging compressie kousen dragen want ik kon er ‘s nachts zelfs niet meer van slapen.
Op zoek naar hoe ik er weer de gang in kon krijgen, heb ik op basis van de informatie die er op internet bekend is over PK zijn horoscoop proberen te herleiden. Dat was niet zo moeilijk want hij is op veel punten erg open. Op andere punten of thema’s minder, en toen ik dat terug zag in de horoscoop die ik via de weg van de deductie had op gesteld, zag ik ook waar bij hem nog onbewuste stukken of zich herhalende patronen zich bevinden waar ik op triggerde en bleef “hangen”. Of de horoscoop n correcte deductie was, is eigenlijk niet zo relevant. Relevant was hoe ik er op reageerde en of er weer beweging in de stagnatie zou komen. Niet echt helaas. Maar ik voelde me wel opnieuw naar binnen gekeerd raken en dat bleek heel nuttig te zijn. Daardoor was ik in staat overeind te blijven bij de volgende en zoveelste drama van mijn moeder. Het lukte me stabiel te blijven. Ik liet me niet meer meesleuren in haar drama en angsten. Ik was ook in staat om rustig af te wachten alvorens tot handelen over te gaan. Ik was in staat om eerst mijn eigen inventarisatie te maken van de situatie en te beoordelen wat er precies moest gebeuren. En dat was echt een super overwinning want mijn moeder is zeeeer dominant, zeer bijdehand en zeer dwingend in het vertellen wat anderen moeten doen. Als je daar niet in mee gaat heb je ruzie. Nou vind ik ruzie niet zo erg. Ik ben wel vaker met een kwaaie kop van mijn moeder weg gelopen. Alleen gaat me dat de laatste jaren steeds moeilijker af omdat zij dan haar pijlen van ongenoegen op haar man richt. Vroeger kon hij dat makkelijk dragen. Maar nu begint hij te dementeren en die symptomen verergeren door de chaos die mijn moeder creëert met haar hysterie. En dan heb ik zo met hem te doen. Ik vind niet dat de man die altijd als een vader voor me is geweest dat verdient. Dus ik laat me willens en wetens misbruiken om hem te ontzien. Maar ook dat stukje drama kon ik nu prima aanschouwen. Bovendien is het een heerlijke man. Hij is intuïtief zeeeer intelligent en voelt mijn energetische groeiprocessen feilloos aan. Ook hij ging niet meer mee in de drama. Zag mijn rust in mijn uitstraling, werd opeens heel helder, en loste zoals voorheen ook altijd, de situatie van mijn moeder op. Maar nu stond ik er bij als een strenge juf en eiste van mijn moeder dat ze hem moest bedanken en zo wie zo wat liever naar hem moet doen. We vergeten naarmate we ouder worden allemaal wel eens wat en raken dingen kwijt en dat is niet erg. Het kan altijd opgelost worden. Helaas stond mijn moeder voor dat laatste niet open. Autistisch als ze is, is ze nu nóg meer vastbesloten om haar geest te trainen helder te blijven. Zucht. Jammer. Maar voor het moment was het goed genoeg dat ze even iets meer begrip kon opbrengen voor haar man.
Deze ervaring droeg er toe bij dat ik nog diepere lagen kon bereiken in mijzelf. Ik werd gebeld door n oude vriend en mede geïllustreerd door de processen waar hij op dit moment zelf doorheen gaat, kon mijn gevoel van onveiligheid gekoppeld worden aan koude en hoe ik daar doorgaans op reageer. Voor mij geen Wim Hoff ijsbaden. Ik heb na jaren nog steeds last van een sprong in de zee waarbij mijn achillespezen verkrampten en op slot gingen. Nadat het thema kou zich had aangediend, stuitte ik bij toeval, wat heet, op een podcast waarin Daniel Derweduwen de principes van de Germaanse geneeskunde uit de doeken deed. Nou is Germaanse geneeskunde niks nieuws voor me maar wel DD die een situatie beschreef die zeer bedreigend voor hem was. Terwijl ik naar hem keek, werd ik helemaal het scherm ingezogen en voelde hoe hij zijn slachtofferschap volledig ownde door zich af te vragen waarom hij deze situatie en alle andere shit situaties eerder in zijn leven, had aangetrokken. Het bracht een enorme centering in mij teweeg. Deze keer resoneerde niet het gevoel van onveiligheid maar innerlijke kracht. Wonderlijk hoe mooie woorden die ik natuurlijk ook niet voor het eerst hoorde of gelezen heb, nu een hele andere uitwerking op mij hadden. Mooie praatjes en gebakken lucht doen mij letterlijk wegzweven. Goede adviezen als bij jezelf blijven en van jezelf houden kunnen pas werkelijk bij mij indalen als ik me kan verbinden met iemand die ook werkelijk walks his talks. Die doorleefd heeft wat hij verkondigt.
Na deze gewaarwordingen die zich allemaal inwendig voltrokken, merkte ik dat ik beter tegen kou kon en ik besloot mijn dagelijkse wisselbaden voor mijn benen, uit te breiden naar mijn hele lichaam. Ik kon voor het eerst door de kou heen ademen en kwam op een emotionele laag in contact met oud zeer en verdriet die 4 generaties terug ging in de moederlijke lijn. Dat bleek de essentie te zijn van deze hele journey. Het verhaal was mij ook bekend maar nu ik ook de verschillende facetten door de generaties heen op een logische manier aan elkaar kon verbinden, en de emoties daar kon plaatsen waar ze thuis hoorden, snapte ik ook het hoe en waarom ik triggerde op bepaalde situaties en mensen in het heden. Daar kon ik me nu van loskoppelen. Toen dat eenmaal gebeurd was, begon de energie te stromen en ontstond er ruimte en vrolijkheid. Die kon ik meteen kwijt in een ochtendwandeling in de sneeuw. Dat mondde al snel uit in regen en ik werd kletsnat maar dat deerde me niet. Ik genoot vooral van de nieuwe dimensie in mijn eigen levenskracht.❄️❄️
Nadat dit alles in mij opgelost leek te zijn, ontstond het idee om dit hele proces in een blog te verwerken i.p.v. in een interview. Duidelijker dan dit wordt een Roosreading niet. Bedankt PK voor je vraag / voorstel. De triggers en lijntjes met jouw podcast zijn nu weer neutraal. De volgende keer luister ik weer met hernieuwde interesse naar je interviews. Die man staat nl ook niet stil. Mijn eigen bereik is nog geen 0,01% is van dat van hem. Ik heb geen moeite met exposure maar ik wil wel kunnen dragen wat het evt oproept. Daarin ken ik mijn eigen constitutie goed genoeg. Ik heb geen brede schouders die veel kunnen dragen. Ik ben geboren met n afhoudende maan op mijn ascendant en in het 1ste huis wat zoveel inhoudt als “dwarrelige energie” op het vlak van -in mijn geval- manifestatie van mijn ikje. Mijn manifestatiekracht is niet zo strak omlijnd en helder zichtbaar. Hij is vooral voelbaar voor de mensen die het direct betreft zoals ik dat terug hoor van mijn cliënten in mijn readings of de passagiers in mijn bus en natuurlijk de mensen om mij heen die van mij houden en die mij missen als ik er niet ben. Mijn essentie spettert als kleine druppeltjes alle kanten op en laat op die manier kleine indrukjes achter in de wereld die wellicht ook weer snel vervagen. Ikzelf ben daar ok mee. Ik trek in mijn readings ook mensen aan die behoefte hebben aan subtiliteit maar daarmee misschien wel indringender dan zichtbare of meetbare resultaten.