Je hoort de laatste tijd wel eens op het nieuws dat kinderen heel lang moeten wachten op hun busje en dat ze daar helemaal van overstuur raken. Mij waren zulke drakenritten, waar je achter de klok aanholt, tot nog toe bespaard gebleven. Sinds vandaag heb ik echter ook mijn bijdrage geleverd aan deze statistieken. Wat een dag. Alles wat maar tegen kon zitten, zat ook tegen. Zelfs mijn lief kwam zuchtend thuis omdat het in het OV en op de snelweg kennelijk niet veel anders was.
Het begon al goed bij de schoolrit waar ik 3 rolstoelen kwijt moest. Op zich geen probleem, ware het niet dat ik vandaag ruzie had met het materiaal en de spanbanden en gordels niet wilden wat ik wilden. Terwijl ik over de grond kroop en me in allerlei bochten moest wringen om de spanbanden goed strak te krijgen, werd ik geholpen door de 2 lopende kinderen. Pffff 20 minuten later pas op pad en toen moesten we nog naar school 2. Daar zag ik een flinke opstopping en om tijd te besparen draaide ik snel de andere kant op om alvast 1 kind in rolstoel af te zetten zodat er meer ruimte was en ik de andere 2 rolstoelen beter kon neerzetten. Het zat me niet lekker dat de posities van de klossen waar de spanbanden aan vast zaten niet helemaal goed stonden. Ik zal een technisch verhaal over duw en trekkrachten hier achterwege laten maar the bottom line was dat ik bang was dat de rolstoelen zouden kunnen “kiepen”. Die beslissing waarbij je denkt slimmer te zijn dan wat de planning je zegt te moeten doen, viel qua tijd tegen, alsmede de verkeersopstopping en het omrijden naar school 2. Ik begon inwendig al behoorlijk te mopperen maar het was kennelijk minder inwendig dan ik dacht want 1 van de lopende kinderen zei: “Op zo’n dag waar alles tegen zit, moeten we elkaar een beetje helpen. En ik heb net toch goed geholpen bus chauffeur?” Ik hoorde aan het woordgebruik de goede opvoeding van hun juffen maar raakte toch ontroerd. “Wat zijn jullie een lieve kinderen, riep ik uit. Zijn jullie altijd zo lief en behulpzaam?”
“Nou nee”, was het eerlijke antwoord. “Hun eigen bus chauffeur liep niet zo te klungelen als ik. Maar die had ook niet zoveel pech met het verkeer als ik”. Werkelijk waar, het was ook drama op drama. School 2 had ondertussen naar de centrale gebeld om te vragen waar ik bleef en ik hoorde aan de stem van de centralist dat ze behoorlijk boos waren. Sjips. De kinderen in de rolstoelen waren dermate lichamelijk en geestelijk beperkt dat die alleen met wat gegrom of bewegingen kenbaar konden maken dat zij ook niet tevreden waren met de gang van zaken. Vanaf dat moment ging ik hardop benoemen wat we op ons pad tegen kwamen, en wat weer de zoveelste vertraging met zich mee bracht. Dat hielp. Never underestimate what’s going on in a childs’ mind ! Ik vatte een beetje samen hoe de ene na de andere vertraging zich opstapelde deze rit en wilde afsluiten met iets dergelijks als: En nu geef ik het op om te proberen mijn tijd in te halen en probeer ik vooral zo goed mogelijk door te rijden om jullie heelhuids thuis te brengen. Maar in plaats daarvan zei helpertje: “En toen was je steen kapot !” Ik kon het niet helpen en schaterde het uit. Vaak is dat inderdaad het resultaat als je van zo’n drakenrit aan het eind van de dag thuis komt. Maar deze keer voelde ik me gedragen.
Bij de school aangekomen, verontschuldigde ik me direct, mijn handen in overgave in de lucht, en gelukkig had dat een ontwapenend effect op de leerkracht die me verder enkel een voorspoedige voortzetting van de reis wenste. Ze waren enigszins verrast om de vrolijke sfeer in de bus. Je kan ook een lading dreinende kinderen hebben die inderdaad compleet overstuur zijn geraakt van deze gang van zaken. De weg vervolgend reden we gestaag door en bedachten ondertussen allemaal verhalen en spelletjes om de tijd te doden, stapvoets rijdend met wapperende ruitenwissers. Normaal krijg je altijd de vraag wie het eerste thuis afgezet gaat worden. En gemok als het antwoord niet bevalt. Deze keer kreeg ik de opmerking van 1 van de kinderen dat hij hoopte dat hij als laatste naar huis gebracht zou worden. Phieuw, daar kwam ik goed mee weg. 🙂
Ik kwam niet steen kapot thuis. Mijn lief met vergelijkbare vertragingen van zijn werk naar huis daarentegen wel….