Een boom van een kerel liep over straat. Naast hem liep zijn moeder. Ze groette me maar hij kende me niet meer. De eerste keer dat ik hem zag, was hij nog maar een 8 jarig ventje. Door zijn remedial teacher was hij doorverwezen naar mijn praktijk om hem te testen op de aanwezigheid van ongeïnhibeerde Primaire OverlevingsReflexen. Dat zijn onwillige bewegingspatronen vanuit de hersenstam die kunnen “aanslaan” bij iedere willekeurige zintuiglijke prikkel van buitenaf. In de volksmond betreft dit dan ADHD gedrag, al dan niet gepaard gaand met agressie en concentratie problemen wat bij hem tot leer -en gedragsproblemen leidde. Vanwege deze kenmerken was deze jongen over geplaatst naar het Speciaal Onderwijs en zijn moeder vond dat vreselijk. Ze had andere ambities voor haar zoon. Niet dat ze tegen het Speciaal Onderwijs was maar veel kinderen vanuit het Speciaal Onderwijs stromen daarna door naar het Praktijk Vervolg onderwijs en zij vond hem daar niet thuis horen. De remedial teacher van zijn school kon daar in mee gaan en had de aanwezigheid van deze reflexen bij hem herkend. Hij verwees haar door naar mij. Misschien zouden zijn concentratie en leerproblemen verminderen als die reflexen onder controle gebracht zouden worden.
Het eerste consult haalde hij mijn hele praktijkkamer overhoop. Ieder laatje van ieder kastje werd open getrokken en de inhoud werd op de grond gegooid. Zijn moeder geneerde zich dood en wilde hem een standje geven. Ik hield haar tegen. Zijn gedrag was illustratiever voor de aanwezigheid van deze ongeïnhibeerde reflexen dan welk intake formulier dan ook. Hij voelde zich onveilig en wilde weten wat er achter al die luikjes zat. Dit gedrag wees op de Moro. Cognitief hem er op aan spreken had geen zin omdat hij op dat moment vanuit zijn reptielenbrein opereerde. Het reptielenbrein, oftewel overleven, heeft voorrang op gedrag dat aangestuurd wordt vanuit de cognitieve breinlaag of het limbische systeem waar de emoties worden verwerkt. Het kind wist niet waarom hij dit deed. Hem aanspreken op iets waar hij het antwoord op schuldig zou blijven, zou niet bijdragen aan een vertrouwensrelatie tussen hem en mij. Ik wilde juist het signaal afgeven dat hij in deze kamer veilig was, dat zijn gedrag geen invloed had op hoe ik hem benaderde en sancties zouden niet passen voor het vertrouwen tussen hem en mij. Ik liet hem dus begaan en stelde voor om moeder op de behandeltafel te leggen voor n stress release want ook zij stuiterde inwendig alle kanten op. Anders dan haar zoon kon zij dat verbergen en compenseren maar ze had wel burn-out klachten. Het onderdrukken van al die reflexen kost nl bakken energie. Eenmaal op tafel vloog de jongen opeens naar haar toe en ging met grote bezorgde ogen naast zijn moeder staan. Hij stond daar muisstil en minutenlang te kijken naar wat ik met zijn moeder uitspookte. Dit was zo’n mooi moment om de moeder er op te wijzen dat haar zoon het wel degelijk in zich had om stil en rustig en gefocust te zijn. Dat was het begin van een interessant traject wat niet eens zo heel erg lang heeft geduurd. Het is verbazingwekkend hoe snel je resultaten boekt zodra die reflexen onder controle zijn gebracht want continu “aanslaan” is ronduit disfunctioneel.
In één van zijn laatste sessies bij mij was hij niet te genieten en zijn moeder was behoorlijk radeloos om zijn onhandelbaarheid. Deze keer vroeg ik haar of ik alleen met hem mocht werken en of zij dan in de kamer ernaast wilde wachten. Dat mocht. Ik zag dat de Moro reflex waar we aan gewerkt hadden weer opnieuw getriggered was en ik wilde graag weten wat hij daarbij voelde. Dit zijn vaak hele heftige emoties die eenmaal onder woorden gebracht, ouders aan het schrikken kunnen maken. Niet zelden komen dan doodswensen of verwensingen naar boven die je als ouder gewoon niet wilt horen van je kind en die je je ook niet persoonlijk moet aantrekken. Maar dat is bijna ondoenlijk om te vragen van een ouder. Maar nu hij alleen was met me, voelde de jongen zich vrij om zich te uiten. Hij had ronduit moordlustige neigingen. Zoveel onmacht en razernij, hij wist werkelijk met zichzelf geen raad en kon ook bij de school psycholoog niet echt vooruit omdat wederom, ook bij deze emoties het reptielenbrein een rol speelde zodat hij niet kon uitleggen waar al die emoties vandaan kwamen. Hij kon alleen bij zichzelf registreren dát hij ze had. En hij verwoordde het in PR termen, dwz in termen van beweging, verdomd goed. Hoe kon ik hem nu terug in zijn centering krijgen? Het hele protocol van de primaire reflexen had ik al met hem doorlopen. Ik moest toen aan 2 dingen denken. Het eerste was Karate Kid, die onder de hoede was genomen van een oude Chinees en onder andere karate van hem leerde, maar ook wijze levenslessen. Het tweede was mijn docent Chinese geneeskunde bij wie ik een aantal jaren in de leer ben geweest. Niet op een formele opleiding maar zoals hij het zelf ook geleerd had, 1 op 1 onder de hoede van een oude Chinees, net als de karate kid. En net als de jongen in mijn praktijk had mijn docent in zijn jonge jaren uit pure frustratie en onmacht de wens anderen dood te schoppen. Daarom was hij karate lessen gaan nemen en die oude Chinees had toen gezegd: “Dat is goed jongen. Maar voordat ik je de fijne kneepjes leer, zal ik je eerst wat andere dingen leren”. En zo was hij acupuncturist geworden. Hij weet precies hoe hij iemand dodelijk zou kunnen raken maar in plaats daarvan is hij een begenadigd hulpverlener geworden.
In navolging van bovenstaande vroeg ik mijn kleine clièntje of hij de Karate Kid kende. Die wist wel hoe je iemand een doodschop kon geven. Ja die film kende hij wel en hij wilde dat ook wel leren. En net als de mentor van mijn eigen docent vertelde ik het ventje dat als hij werkelijk wilde wat hij zojuist had uit gesproken, hij daarvoor wel eerst aan zijn focusing moest werken. We gingen de oefening doen van de Karate Kid: Staand op 1 been, andere been opgetrokken en beide armen wijd als vleugels. Ik liet hem minuten lang zo staan, ondertussen allerlei stress releasing op zijn ogen en ademhaling uitvoerend. Een soort EMDR maar dan veel uitgebreider vanuit mijn kinesiologische bagage. Dit richtte zich niet zozeer op de inhibitie van de Moro maar op het integreren van de diverse breinlagen van hersenstam tot de cognitieve laag. Integratie van overlevingsfuncties met emoties en cognitief denken. Na een uurtje buffelen, was hij helemaal gecenterd, kon zonder problemen op 1 been staan, en had een goede coördinatie tussen hoofd, ogen en ledematen. Het allerbelangrijkste was dat hij rustig kon blijven doorademen en gefocust was. Toen riep ik zijn moeder binnen en zei tegen hem: “Laat maar eens zien wat je kan”. En daar stond hij, als karate kid, gefocust en stabiel op 1 been, minuten lang met zijn armen gespreid. De tranen sprongen bij zijn moeder in de ogen en ze zei: “Nu weet ik ook al weer waarom ik een kind wilde”. Ze had er zo lang op moeten wachten voordat dat gelukt was, op latere leeftijd gekregen en sindsdien was het iedere dag een strijd geweest met hem. Ze was doodop maar nu had ze het gevoel dat alles op zijn plek was gevallen. Het klopte. Het leven klopte. Hun leven klopte.
Jaren later sprak ze me nog eens aan op straat. Haar zoon was na het Speciaal Basis Onderwijs weer ingestroomd in het regulier onderwijs waar hij het heel goed deed. Omdat hij zo goed was in Engels was hij bovendien voor een uitwisselingsprogramma uitgekozen om zijn school te vertegenwoordigen in het buitenland. Inmiddels zal hij al wel zijn vervolgopleiding afgerond hebben en werken. Ik zie hem nog staan, naast zijn moeder met die bezorgde blik. Zo hecht als die band toen al was. Zo liefdevol ook en helemaal niet dat agressieve en moeilijk aanspreekbare en onhandelbare zoals hij kon zijn. Op school en thuis. Ik kom ze vaker tegen en met die overlevingsreflexen zit het nu wel goed. Dat kan ik zien aan zijn inmiddels gestroomlijnde motoriek. Dat stuiterige ADHD-erige is weg. Nu zie ik een grote, sterke, stoere, krachtige, jonge vent die stabiel in het leven staat en die om kan gaan met alles wat er op hem afkomt. Van overleven naar leven.