Een invalrit. Het was gekkenwerk om nog te rijden met die wind. Maar goed, de mensen moeten toch thuis komen. Aan het adres te zien was het de BSO van zwakbegaafde kinderen. Ik trof een allerschattigst en ontvankelijk jongetje met een open blik. Heel lief en niet verlegen. Dat laatste had makkelijk gekund en als ze een vreemd gezicht zien, kan het tijd kosten om het kind mee te krijgen. Daar zat ik niet echt op te wachten. Ik wilde met dit weer zo snel mogelijk naar huis maar gelukkig bood het kind geen enkele weerstand. Echt praten kon hij niet. Hij wauwelde wat, wat ik verstond als “gaan we naar mama”. Ja we gaan naar mama beaamde ik, en de rest van de rit heb ik niks meer gezegd want ik had alle aandacht nodig om mijn bus op de weg te houden.
Hij woonde in een nieuwbouwwijk waarvan het adres nog niet in google maps stond en het was nog een klus om het juiste huisnummer te vinden. Via de centrale en bellen met het contactnummer, kwam uiteindelijk in de storm paps op kousenvoeten naar buiten. Gelukkig. Ik verwonderde me er over hoe rustig vader was omdat ik zeker een half uur later dan gewoonlijk arriveerde. De hele dag had er al onrust in de lucht gehangen door de storm, sirenes op de weg en omgevallen bomen. Ik heb ouders wel om minder geagiteerd naar me toe zien komen. Ook het manneke was heel rustig en liet zich gewillig en makkelijk overdragen. Terwijl ik terug liep naar de bus hoorde ik paps opeens boos zijn stem verheffen. “Niet slaan !” Huh ? Ik had me al omgedraaid en niks gezien en was verbaasd dat het kind uit het niets kennelijk opeens agressief was. Al mijmerend vroeg ik me af wat de trigger was. Niet de wind, niet het feit dat we zo laat waren, niet het zoeken en ook niet omdat ik had moeten omrijden vanwege omgevallen bomen en alle andere onrust die we onderweg op ons pad waren tegen gekomen.
Lang nadat ik thuis was, voelde ik mijn huid prikken. Uit het niets eigenlijk. Omdat er verder niks aan de hand was, ben ik als HSP’er gewend te gaan scannen waar ik op afgestemd ben wat deze fysieke reactie in mij teweeg brengt. Het bleek dat ik nog steeds afgestemd was op dat ventje van mijn laatste rit. Ik realiseerde me plotseling dat mijn prikkende huid een connotatie was van de terugtrekreflex in de hersenstam en toen begreep ik ook opeens waar het plotselinge agressieve slaan van dat mannetje vandaan kwam. Al met al besefte ik dat vader veel ongeruster was geweest dan hij had laten blijken. Hij was ongetwijfeld toch enorm opgelucht en blij geweest dat zijn zoontje ongedeerd weer thuis was. Wat ik dan wel vaker voel bij ouders en kinderen is een soort versmelting van de ouders met hun kind. Er worden grenzen overschreden maar op een heel andere manier dan de @me2 toestanden. De impact in het systeem van het kind is er niet minder om. Als er een symbiotische situatie ontstaat tussen ouder en kind, kan er in de hersenstam van het kind de terugtrekreflex getriggered worden. Dat betekent dat het kind een (gevoels)prikkel of emotionele prikkel op zich af voelt komen en als het reflex actief is, veroorzaakt dat inwendig een terugtrekkende beweging. Op zich hoeft dat niet erg te zijn. Vaak merk je het als je te intens iemand benadert en neem je vanzelf weer wat afstand en kan de ander weer “uitdeuken”. Maar als het kind hoog sensitief is, kan de behoefte van de ouder om het kind bijvoorbeeld te knuffelen als een grove inbreuk op de personal space worden ervaren. Een hoog gevoelig kind voelt zo’n omhelzing, zelfs als dat niet feitelijk gebeurt maar enkel een intentie is, of zelfs maar een verlangen wat niet uitgevoerd wordt omdat ouders wel weten hoe overprikkeld hun kind kan reageren. Dat overprikkelde is een overlevingsreflex in de hersenstam, het overlevingsgebied in de hersenen, wat dan is getriggered/ geactiveerd. En vervolgens kan dát dus een heftige agressieve beweging van het kind oproepen. Dat heet het Moro reflex. Dat is geen daad van agressie. Niet willens en wetens ik ga jou eens effe lekker een mep verkopen, maar een onwillekeurige beweging vanuit diezelfde hersenstam. Daar komt ook adrenaline bij vrij en kan daarom alleen al als heel ongecontroleerd en agressief ervaren worden door degene die toevallig een wild schoppend been of maaiende arm tegen zich aan krijgt. Dat heeft verder niks met persoonlijkheid te maken. Vaak wordt het helaas wel als zodanig gediagnosticeerd. Ik zeg helaas omdat het als een karaktertrek wordt gezien “waar je niet vanaf kan komen”, hooguit kan reguleren of indammen. Terwijl ik het dus niet als een psychologisch of opvoedkundig probleem zie maar als een neurologische situatie die niet problematisch is maar een natuurlijk onderdeel van de neurologische, motorische en zintuiglijke ontwikkeling van het kind en als zodanig ook adequaat benaderd dient te worden. Dat heb ik dus op afstand gedaan totdat bij mij alle huidsensaties weer neutraal waren en het prikken was opgehouden. Omdat het om een eenmalige invalsrit ging, kan ik niet verifiëren wat het effect is geweest bij dit jongetje maar uit ervaring weet ik dat dit aankomt. Ik verwonderde me over mijn eigen hoog gevoeligheid. Dat ik op afstand zo op scherp was komen te staan terwijl ik zelf inmiddels allang lekker thuis bij de warme kachel zat.