Laatst heb ik wel een heel apart virus opgelopen. Een paar dagen na een feestje kreeg ik een enorm opgezette keel en hoge koorts. Met paracetamol wist ik de ergste symptomen wel te dempen maar het was niet normaal hoe hoog de dosering daarvoor moest zijn. Me al snel ziek gemeld en me laten testen. Meerdere keren zelfs. Maar de uitslag was steeds negatief. Dat was een opluchting maar inwendig was ik woest. Ik was boos omdat ik het gevoel had dat ik over mijn grenzen had laten gaan op dat feestje en niets had gedaan om mezelf daarin te beschermen. Ik was ook woest op het gegeven hoe makkelijk ik me kan laten mee slepen. Dan vergeet ik niet waar ik zelf voor sta maar ik ben totaal niet bij machte om wat ze dan zo mooi zeggen “bij mezelf te blijven”. En nu zat ik dus met de gebakken peren. Het voordeel van zo boos zijn was dat ik op dat moment wel heel goed mijn grenzen kon afbakenen. Zowel richting werk als privé, het leven draaide even totaal om mij en ik hing dan ook echt de drama queen uit.
Na een week ellende kwam mijn sjamanen buddy langs en wisselden we uit waar we beiden de afgelopen week in hadden gezeten. En zoals dat dan altijd gaat als wij samen komen, worden nieuwe inzichten opgedaan en alle problemen lossen zich als vanzelf op. Weg koorts, weg keelpijn en ik kon weer aan het werk. Dat was echter van korte duur. Ik had nog eventjes contact over de app met 1 van de feestgangers en acuut kreeg ik weer keelpijn die bleef hangen. Gelukkig geen koorts en weer een negatieve test dus ik bleef door werken maar mijn ergernis kwam weer mijn oren uit. Dit was niet zo maar een virus maar een trigger. Een sterke trigger waar mijn hele lijf op ging stuiteren, inclusief het immuunsysteem. Vandaar de koorts. Ik vroeg me af wat er speelde waardoor ik op halshoogte een band om mijn nek voelde. Waarom had ik zo’n keelpijn? Wat wilde gezegd worden maar bleef in mijn keel steken? Betrof het mij zelf of degene met wie ik contact had gehad ? Allemaal vragen waar je als hoog sensitief persoon mee kampt. Ik kreeg het antwoord niet.
Weer een week verder sprak ik een vriendin en we hadden het o.a. over mensen die een BDE hebben gehad. Ik smul van dit soort verhalen. Mijn vriendin niet. Die vond het maar eng. En al die verhalen over mensen die het licht zien en enkel liefde om zich heen voelen, vond ze ook maar verdacht. “Je kan toch net zo goed in de hel terecht komen”, merkte ze op. Verhip ja, daar had ik nog nooit bij stil gestaan. Ook bij BDE kun je natuurlijk een “bad trip” hebben, net als bij het gebruik van drugs. Ik probeerde het luchtig te houden tegenover mijn vriendin. Waar mijn woorden vandaan kwamen, weet ik niet maar ik zei: “Ja natuurlijk kun je een bad trip hebben en op een plek terecht komen die je als een hel kan ervaren. Maar zo eng is dat niet. Dat komt zo vaak voor. Dat zijn zielen die verdwaald zijn geraakt en die kun je helpen door ze naar het licht te sturen”. Om dat te illustreren, maakte ik een vegende beweging vanaf mijn schouder naar boven en zei: “Daar moet je naar toe, ga maar naar het Licht”. Op dat moment verdween instantly mijn keelpijn en de chronische kramp in mijn nek en ik kreeg een gelukzalig gevoel van bevrijding. “Het zal toch niet waar zijn”, dacht ik. “Heppik weer, een trip met entiteiten”. Ik houd me daar nooit zo mee bezig maar ik ken wel mensen die ik serieus neem, die dat doen. En ik weet ook wat ze doen om er van af te komen maar ik vond altijd dat dat niks voor mij was. Tot nu. Een paar dagen achter elkaar heb ik iedere keer als ik weer keelpijn voelde opkomen inwendig als een mantra “Ga maar naar het licht” gezegd. Dat was voldoende om de keelpijn / virus weer weg te doen gaan. Echt waar, geen inbeelding. Waanzinnig toch, dat bewustzijnsverruiming ook een manier kan zijn om te herstellen van fysieke kwalen en ongemakken !