De weg kwijt. Dat zijn we allemaal wel eens. Maar soms is die uitdrukking wel heel letterlijk te nemen als je beroepschauffeur bent. Ik moest eenmalig een keer een passagier van een psychiatrische instelling naar een adres brengen. Omdat het een eenmalige rit betrof, wist ik verder niets van deze persoon. Of dit adres bijvoorbeeld zijn thuis adres of begeleid wonen was of niet. Ook moest ik zoeken met de Tomtom. Ik ben een slow adaptor als het gaat om technologie dus ik had in die tijd nog geen smartphone met google maps. En wat denk je? De stekker van de Tomtom had een draadje los, hoe toepasselijk als je een passagier vervoert met een psychiatrische indicatie. Het apparaat viel uit en was met geen mogelijkheid meer aan de praat te krijgen. “Dat geeft niks”, zei mijn passagier, “ik wijs je de weg wel”. Alzo gingen we op pad. Het was een vrij lange rit, buiten de regio waar ik normaal rijd. Toen we in de buurt kwamen van zijn woonplaats bleken er ook veel omleidingen te zijn in verband met de aanbouw van een geheel nieuwe wijk terwijl mijn passagier redelijk in het centrum woonde. Als snel raakte ik gedesoriënteerd maar zoals beloofd loodste mijn passagier me langs alle omleidingen onderwijl ook huizen en gebouwen aanwijzend waar hij gewoond had en waar hij op school had gezeten. Hij vertelde me hele verhalen. Al snel was ook aan al die verhalen geen touw meer vast te knopen. Maar toch werd ik daar niet onrustig van. Ik zat volledig in mijn vertrouwen. Op een gegeven moment wist hij het zelf ook niet meer precies vanwege de omleidingen dus het leek er op dat we ook weer een stukje terug gingen, of in ieder geval een hele omweg hadden gemaakt die misschien helemaal niet nodig was geweest. Al met al was de rit zo’n 20 minuten uitgelopen. Hoe moest ik dát nou weer verantwoorden? Ach ja, ik kon het altijd op de omleidingen gooien en mijn eigen onnozelheid. “Ik zeg wel tegen onze planning dat ik totaal de weg kwijt was”, grapte ik naar de man. Hij schoot ook in de lach. “Nou”, zei hij, “dat valt reuze mee. Dit maak ik vaker mee in taxi’s maar jij bent de enige chauffeur die niet over de rooie is geraakt”. Huh, had ie nou spelletjes met me zitten spelen of hoe zit dat? Toen hij uitstapte, zag ik dat hij op zijn sokken straal de andere kant op liep dan het opgegeven adres waar ik hem had afgezet. Ik vroeg me af of ik de planning hierover nog moest bellen zodat die eventuele begeleiders konden inlichten. Maar nee, dit was geen contract rit met vaste klanten. In deze situatie ging de verantwoordelijkheid van de vervoerder tot de voordeur. Ik kon me beter zorgen maken over mezelf en hoe ik de weg terug kon vinden. Ik had geen idee welke kant ik op moest en begon maar met in ieder geval de straat uit te rijden in de hoop dat ik punten van herkenning zou tegen komen. Ik was de straat nog niet uit of de Tomtom sprong aan en kon ik de route terug intikken. Spooky. Spiegelend ook, over vertrouwen op je innerlijke kompas.
Roos Reading
door Josje Weijters
