“Bus chauffeur, hoe oud bent u?”
Ehhhh? Vanuit het niets stelt één van de kinderen me deze vraag. “Ik ga al vet naar de 60 toe, jongen”, antwoord ik.
“Jeeeeeee, dan ben je nog ouder dan mijn oma want die is 52”.
Ja, wrijf het er nog maar eens in. Ik ben een generatie opgeschoven in het vergelijkingsmateriaal.
“Ja maar bus chauffeur, mijn oma verft haar haar en jij niet. Moet jij dan ook niet je haar verven?”
Jeetje, op welk spoor zitten wij vandaag ? Ik probeer de kronkel in het brein van dit ventje op te pakken maar vooralsnog geen idee welke kant het op wil.
“Ik vind het wel mooi zo”, antwoord ik. “Jij niet dan? Bovendien heb ik er geen behoefte aan om er jonger uit te zien dan ik werkelijk ben”. “Terwijl ik mijn lijf aan alle kanten voel piepen en kraken”, denk ik er achter aan.
Maar nee, de jongen vindt grijs haar maar niks. Oude mensen vindt ie zo wie zo niks. Een tijdje is het stil. Dan hoor ik vertwijfeling: “Ja maar bus chauffeur, als jij ouder bent dan mijn oma, en je hebt grijs haar, hoe komt het dan dat je er toch jonger uit ziet dan mijn oma?”
Eindelijk heb ik een spoor gevonden. We gaan het over uitstraling hebben. Met auties kun je het wel degelijk hebben over het lezen van een uitstraling, emoties en andere niet tastbare dingen waarvan in de regel gezegd wordt dat ze dat juist níét kunnen. Ze kunnen wel degelijk emoties lezen, maar ze kunnen het niet altijd rijmen met andere feiten als die tegenstrijdig zijn met elkaar. Een autie is eigenlijk iemand die je dwingt tot volstrekte eerlijkheid. Zodra je je van buiten anders voordoet dan je je van binnen voelt, hebben zij dat door en is er verwarring. En dáár kunnen ze dan niet mee omgaan omdat ze niet weten op welk deel ze dan moeten reageren. Op de schone schijn die je wilt ophouden, of op de innerlijke werkelijkheid? Vaak juist die kwetsbare emotionele kant die we graag verborgen houden en waarvan gezegd wordt dat auties die niet kunnen lezen. Een autie rekent je af op je eigen gespletenheid. Ik gniffel inwendig om dit inzicht.
Uiteindelijk ben ik toch nieuwsgierig naar hoe dat ventje er toe komt mij jonger in te schatten dan mijn lichaam voelt. Hij zoekt naar woorden en komt uiteindelijk met het grootste compliment wat ik me kan wensen. “Bus chauffeur, u doet af en toe gewoon raar”.
Hmmmm, dat kan wel kloppen. Ik denk aan mijn rit van gisteren van de psychiatrische dagbesteding. De mensen hebben naast psychische ook motorische problemen. Soms als gevolg van medicijngebruik. Soms door een ongeluk en een operatie. Ze zijn duidelijk zichtbaar getekend in meer dan één opzicht. Hoe dan ook, de coördinatie is zoek of ze weten letterlijk niet meer wat voor en achter is. Een gordel omdoen is dan een hele klus. Terwijl ik bezig ben met de ene passagier probeert de andere passagier het zelf en zit in no time in de knoop. Het was een heel gedoe om stap voor stap de linkerarm en de rechterarm goed in positie te brengen om de gordel vast te maken. In een opwelling zei ik op een toon uit een westernfilm: “Handen omhoog of ik schiet !” Hoppa, 2 armen de lucht in. Bij alle passagiers en klik, klik, klik, iedereen in 1x vast. Terwijl iedereen het uitschaterde van het lachen. Ze zijn misschien wel getekend maar niet gek. De rest van de rit bleef die vrolijke sfeer hangen.
Toen ik de laatste passagier hielp bij het uitstappen, voelde ik dat ze op het randje stond om me stevig te omhelzen, misschien zelfs een zoen te geven. Dat gevoel krijg ik bij haar wel vaker. Ze is slechtziend en heeft maar 1 oog en keek me indringend aan. Ik deed een stapje terug waarop ze enkel stralend zei: “Dag lieverd. Geniet maar lekker van je vrije dag morgen!”
Een beetje raar af en toe moet kunnen. Toch?