Er was ooit één meisje (6-7 jaar) in mijn bus die ik eigenlijk nooit meer echt los heb kunnen laten. Met enige regelmaat keert ze terug in mijn gedachten, zoals nu, en dan vraag ik me oprecht af hoe het met haar is. Ze is autistisch en sprak slechts 3 woorden, en dan ook nog met een echo: Leuk-k-k, paard-d-d en nee-ee-ee.
Als ze ‘s middags uit school werd opgehaald en ze zag al die witte schoolbusjes voor de school staan, was mij echter opgevallen dat ze dan wel “praatte” en in paniek wegrende. Wat ze zei kon ik niet verstaan. Het waren vreemde klanken voor me. Chinees klinkende klanken. Maar geen korte repetitieve woorden in staccato. Het leken hele volzinnen.
…….?????……
Ze was geadopteerd. Uit China. Nou weet ik niet veel van China. Tegenwoordig met social media en Corona komt dit land veel meer onder de publieke aandacht. Wat ik er in die tijd van op TV had gezien, was dat ze daar heeeeeel veel witte busjes hebben die het straatbeeld domineren. Mijn fantasie ging met me op de loop. Misschien was ze zelf ooit in zo’n busje opgehaald of weg gebracht naar een opvanghuis, of weeshuis.
Dat weglopen werd door de school en ouders uitgelegd als typisch gedrag door overprikkeling wat bij haar autisme paste. Nou ben ik toevallig erg bekend met de werking van triggers en er is voor mij een verschil in een trigger vanuit de hersenstam waarbij betrokkene maar wat zegt en doet, rond stuitert of als een kip zonder kop rondrent, en het gedrag wat zij vertoonde onder het uitroepen van die klanken. Dat was bovendien het enige moment waarop ik echt voluit haar stem hoorde. Voor mij lag er ook heel veel emotie in die klanken.
Ik werd steeds handiger in haar vangen en op een gegeven moment was ik haar voor. Ik greep haar vast nog voordat ze weg had kunnen rennen en ging met haar op schoot op de achterbank zitten en vertelde haar een verhaal van een klein meisje uit China die helemaal naar Nederland was gekomen. Ik vertelde over witte busjes en over ouders die misschien niet goed voor hun kleine meid konden zorgen en daarom op zoek waren gegaan naar een nieuwe papa en mama die dat wel konden. Gelukkig waren die er, maar daarvoor moest de kleine meid dus een hele grote verre reis maken. Eenmaal bij de nieuwe mama en papa, kreeg het meisje allemaal dingen die ze daarvoor niet had. Ze kreeg een eigen slaapkamertje, kon iedere dag naar school en kreeg lekker te eten. En ook heel belangrijk, ze kreeg mooie “My Little Ponys”. (Toendertijd een rage waar mijn passagiertje gek op was). Dus ook al was het heel verdrietig wat ze allemaal achter had moeten laten, en heel moeilijk omdat ze moest wennen aan al die vreemde nieuwe klanken en een nieuwe taal moest leren, haar papa en mama in China hadden het beste met haar voor gehad en haar een beter leven gewenst dan wat zij haar zouden hebben kunnen geven.
Ik heb haar nooit eerder zo lief en aanhankelijk in mijn armen gehad en het was net of ze daar voor altijd wilde blijven. Ook ik had er moeite mee om haar op een gegeven moment los te laten en de rit te starten. Ze is daarna nog vaak weg gelopen maar dat was meestal als ik haar naar school bracht, niet als ik haar uit school kwam halen om naar huis te gaan. Dat paniekerige was weg.
Ik bleef me verwonderen dat ze niet praatte met uitzondering van bovengenoemde 3 woorden met echo. Flarden van de Moro bewegingsreflexen kwamen in me op die belangrijk zijn voor de ontwikkeling van de zintuigen, met name zicht en gehoor. Ik realiseerde me opeens dat haar “spraakgebrek” misschien geen logopedisch probleem was maar een gehoorprobleem zou kunnen zijn. Geluiden echoden door in haar hoofd en zij reproduceerde simpelweg zoals ze het hoorde, dus sprak ze met een echo. Dit kind moest nodig eens naar een kinesioloog. Wat jammer dat de problemen waar dit meisje mee kampte vooral werden toegeschreven aan de symptomen van autisme waar verder eigenlijk niet zoveel aan gedaan kan worden. Nou wil ik zeker niet beweren dat iemand kan “genezen” van autisme, maar ik weet wel hoe een zenuwstelsel overbelast kan raken met allerlei cumulatieve stressfactoren en dat het releasen van die stress het zenuwstelsel, het brein en het lichaam weer ruimte geeft om nieuwe wegen te bewandelen. Letterlijk en figuurlijk. Want met een kinesiologische stress release worden oude neurologische verbindingen opgeheven, zoiets als wat EMDR bij PTSS kan bewerkstelligen maar dan veel meer sophisticated. Daarnaast worden bij een kinesiologische stress release ook weer nieuwe neurologische banen aangelegd waardoor motorische verbeteringen ontstaan, leerproblemen verminderen, wat ook weer de emotionele ontwikkeling ten goede komt. Kortom, mijn handen jeukten om met haar aan de slag te gaan en te kijken wat er allemaal uit te halen viel.
Helaas is rijdend achter het stuur kinesiologisch werken aan de Primaire Reflexen met alle stressoren er om heen niet mogelijk. In plaats daarvan beschreef ik haar verbaal de ontwikkeling van het zenuwstelsel en het brein, tijdens de embryonale fase en nam daarbij ook alle stressoren mee die die ontwikkeling zouden hebben kunnen belemmeren door de stress die moeder en kind kunnen ervaren tijdens de zwangerschap, de bevalling en de periode vlak na de geboorte. Het was een algemene uitleg, niet specifiek op haar gericht wat ik in een therapeutische sessie wel zou hebben gedaan. Ik sprak daarbij heel langzaam om zoveel mogelijk het effect van de echo te reduceren. Toen ik uitgesproken was, schoot ze overeind in haar autostoeltje, wees naar buiten en riep: “Kijk, heel veel paarden. Leuk !”
Het is nog een wonder dat ik niet van de weg afreed van verbazing. Voor het eerst hoorde ik haar zoveel woorden achter elkaar zeggen. Weliswaar geen volzin met werkwoorden, maar ook geen echo meer. Zolang ik haar gereden heb, heb ik die echo ook nooit meer bij haar gehoord. Het niveau van haar taalontwikkeling bleef heel laag. Af en toe wel een nieuw woord maar volledige zinnen heb ik haar nooit horen spreken. Ik ben wel de potentie blijven voelen en nog steeds kan ik die drang en wens van toen beleven om met haar aan de slag te gaan. Ik denk dat het not meant to be was. Ik zag haar jaren later nog een keer, als tiener achter op de scooter bij haar vader. Ik stond in mijn tuin naar hun te kijken want het leek of ze de weg zochten. Pal voor mijn neus keerde hij om en toen herkende ik haar pas. Ze waren al weer weg nog voordat ik kon roepen. Ze genoot zichtbaar.