Als hoog sensitief persoon met een vrij etherisch aura valt het me vaak niet mee om invloeden van buiten ook buiten me te houden. Gewone psychologische prietpraat als “je moet het je niet zo aantrekken” is werkelijk het meest onzinnige advies wat ik ooit gehoord heb. Daarom zocht ik mijn heil in energetische geneeswijzen maar ook daar bleek het een hele zoektocht te zijn. Veel van wat ik daar leerde was zinvol maar het hielp helaas vaak maar tijdelijk. Dingen als afschermen en wegduwen werken simpelweg niet. Soms helpt afleiding maar dan is het geen verdienste van mijzelf dat iets van buiten ook buiten blijft. Het betekende enkel dat de afleiding zelf een energie heeft die krachtiger is dan datgene wat ik graag buiten wil houden. Afvloeien naar de aarde is ook een manier om er voor te zorgen dat ik er niet al te veel last van heb. Helaas is ook dat een methode die bij mij niet goed werkt. Wat meestal gebeurt, is de energie van een persoon, een gebeurtenis, een situatie of een waarneming door me heen laten trekken. Alle plekken in mijn lichaam waar dingen eventueel blijven “haken” moeten getransformeerd worden alvorens de energie weer verder kan stromen. Dat is een hele kunst op zichzelf. Tot die tijd zit alles vast. En dat bedoel ik letterlijk en daarom is het vaak erg pijnlijk. Dat transformeren is dus puur eigenbelang, hard werken en heeft prioriteit boven het werken wat voor anderen tastbaar en zichtbaar is. Aan het eind van de dag kan ik daar heel moe van zijn, meer nog dan van het rijden in zo’n bus. De busritten stellen me echter vaak wel in staat om het energetisch werk te dragen. Het gebeurt ook vaak onder het rijden en dan kan ik me door sommige passagiers ook gedragen voelen.
In andere blogs schrijf ik over kinderen uit andere milieus. Milieus die aardser zijn. Hun trilling is lager. Ik werd er vaak ziek van. Totdat ik er achter kwam dat het ziek worden het gevolg was van mijn verzet tegen zelf aardser worden. Ik wilde me met lichte spirituele zaken bezig houden maar kennelijk is het toch de bedoeling in het grote kosmische plan dat ik zelf meer land en me bezig houd met het creëren van een paradijs op aarde. Door me te verbinden met het aardse gaat mijn trilling een stukje omlaag en die van mijn omgeving omhoog. De wet van communicerende vaten. Simpele natuurkunde.
Hoe gaat zoiets nou in de praktijk? Een paar jaar geleden had ik nogal luidruchtige buren die me vooral ‘s nachts uit mijn slaap hielden. Ik werd er knettergek van, vooral omdat ik ze helemaal niet aardig vond. Ze waren er trots op “van het kamp” te zijn en staken dat niet onder stoelen of banken met intimiderend gedrag naar iedereen die hen in de weg zat. En dat was in de straat vooral op mij gericht, misschien ook omdat ik me niet weg liet intimideren. Gepokt en gemazeld door de kampertjes in mijn bus was ik niet bang om de confrontatie aan te gaan. Wij ruzieden soms zelfs om onze parkeerplek voor de deur.
Als ik hen aansprak op hun luidruchtige gedrag ‘s nachts onder mijn slaapkamerraam gingen ze zielig doen dat zij altijd de pineut waren en de schuld kregen van alles. Daarna gingen ze juist expres een tijdje nog meer herrie maken, bv door onnodig vaak en hard met autodeuren te smijten of precies onder mijn raam op te trekken, af te remmen en dan weer optrekken. Zo kinderachtig eigenlijk. Het stak me nog het meeste dat ik totaal geen compassie van ze kreeg als ik door hun toedoen ‘s nachts uit mijn slaap werd gehouden en de volgende dag dodelijk vermoeid wèl de kinderen van “hun soort” veilig naar school moest brengen. Zover reikte hun blikveld kennelijk niet. Ik was enkel dat zeikwijf die hen lastig viel. Maar het was niet alleen het geluid. Strikt genomen waren ze niet eens zo luidruchtig ontdekte ik, maar hun energie was zó krachtig dat ik er hartkloppingen van kreeg.
Gelukkig ben ik het station gepasseerd dat ik dan denk zelf naar de dokter te moeten gaan met vermeende hartklachten. In het verleden resulteerde dat enkel in de constatering dat op zo’n consult niks afwijkends te zien was en dat het dan waarschijnlijk tussen mijn oren zou zitten. Nou dat zit het dan ook, maar niet op de manier die de artsen opperden. In de loop van de tijd ben ik door lichaamswerk en energetische geneeskunde er achter gekomen dat mijn brein in zulke gevallen dan denkt dat óf ik zelf in gevaar ben, ik blijk dan getriggerd te zijn. Óf het blijkt een paranormale waarneming te zijn van de ánder en dat zou betekenen dat mijn buurman hartkloppingen of iets anders aan zijn hart heeft. Dat onderscheid daarin kunnen maken, heb ik moeten leren. Ik kom er meestal achter door de ervaring aan te gaan zoals ik hierboven beschreef: alles door me heen laten trekken, waarnemen wat gebeurt en op de plekken waar het blijft hangen, in dit geval dus mijn hart, aan de slag gaan met transformaties. Dat gaat dan gepaard met de nodige bewustwording.
Wát als het klopt dat ik in gevaar zou zijn, terwijl ik toch veilig in mijn bedje lig? Ik kwam tot de conclusie dat als mijn aura zo poreus is en half op straat ligt dat het dan logisch is als anderen daar doorheen wandelen. Ik begon me kleiner te maken, niet vanuit angst maar vanuit het inzicht dat ik juist teveel ruimte in nam zodat een ander als het ware over mij struikelt omdat ik zelf half in het gangpad hang. Daarvoor moest ik de overtuiging over boord gooien dat het nodig was naar deze buren toe mezelf op te blazen en groter te maken om weerstand te kunnen bieden. En verhip, mijn hartkloppingen werden minder. Ook kon ik met de nodige compassie naar mijn buren kijken want het is hun niet kwalijk te nemen dat ze een nachtleven leiden. Het is dat ik hun niet aardig vind waardoor ik het minder kan hebben als ik door hun met hartkloppingen wakker word. Maar ik werd na deze visualisatie oefening van mezelf naar binnentrekken, niet meer met hartkloppingen wakker. M.a.w. geen adrenaline meer. Ik werd wel wakker maar kon daarna ook weer doorslapen. Ik ging proberen of ik mezelf nóg kleiner kon maken en probeerde mijn aura als een strak latexpakje om me heen te trekken. Ook dat lukte. Het voelde heel compact aan en toen gebeurde iets wat ik eigenlijk niet ken. Ik voelde hoe dat poreuze er even niet meer was. Door de samentrekking was mijn aura zo verdicht dat er veel minder doorheen kon komen en dat scheelde in mijn irritatie naar deze mensen.
Een tijdje erna raakten we aan de praat, want ondanks dat we elkaar niet konden uitstaan was het niet zo dat we elkaar niet spraken. En toen vertelde deze buurman me dat hij mij steeds beter ging begrijpen. Hij had een tijdje terug een hartaanval gehad en durfde sindsdien de trap niet meer op. Hij sliep daarom in de voorkamer aan de straatkant en werd ‘s nachts voortdurend wakker van voorbij rijdende brommertjes vlak voor zijn raam.
Jee wonderlijk, dus mijn hartkloppingen waren niet alleen triggers van mijn kant geweest. Er was wel degelijk iets aan de hand geweest met mijn buurman wat ik had opgepikt. Vrij kort daar op zijn deze mensen verhuisd. Ondanks dat we door de tijd heen elkaar steeds minder irriteerden en elkaar beter konden verdragen, scheelde het toch veel in mijn nachtrust. Ik kon nl niet de kracht en focus opbrengen om continu mijn aura om me heen strak te trekken. Ook dat is werken en kost energie, ik heb nu eenmaal een meer etherische constitutie en veel behoefte aan vloeibaarheid en beweging wat met zo’n “strak pak” minder is. Maar ik vond het wel fantastisch om te ervaren dat als je aura compacter is er echt bescherming tegen invloeden van buitenaf van uit gaat. Geen verlichting maar verdichting bleek de trick te zijn. 💡